A

ppArmor to system obowiązkowej kontroli dostępu (ang. Mandatory Access Control – MAC), który jest rozszerzeniem jądra (ang. Linux Security Modules – LSM) w celu ograniczenia programów do określonego zestawu zasobów. Model bezpieczeństwa AppArmor polega na przywiązywaniu atrybutów kontroli dostępów z programami, a nie z użytkownikami. Ograniczenia są obsługiwane za pomocą profili ładowanych do jądra – najczęściej podczas rozruchu systemu. Profile posiadają zazwyczaj dwa tryby pracy: egzekwowania (ang. enforcement) oraz uskarżania (ang. complain). Profile załadowane w trybie egzekwowania zasad spowodują wymuszanie ograniczeń zdefiniowanych w profilu, a także zgłaszanie prób ich naruszenia za pomocą daemona syslog lub auditd. Profile w trybie składania skarg nie będą egzekwować zasad tylko raportować próby ich naruszenia. Istnieje jeszcze trzeci tryb – audytu (ang. audit), w którym logowane są wszystkie sukcesy i niepowodzenia stosowania zasad z profilu.
[ czytaj całość… ]

P

o pierwsze ten artykuł nie ma nic wspólnego z współczesnymi technikami hackingu jak obejście ASLR, eksploracją ROP, zdalnym 0day lub łańcuchem 14 różnych błędów, aby złamać Chrome. Nic z tych rzeczy. Omówimy jednak jedną technikę hackingu starej szkoły Uniksa, która działa nawet w dzisiejszych czasach. Technikę, o której (ku mojemu zdziwieniu) wiele osób związanych z bezpieczeństwem nigdy nie słyszało. Prawdopodobnie dlatego, że nikt wcześniej tak naprawdę o niej nie mówił. Dlatego postanowiłem opisać ten temat bo jest on dla mnie osobiście całkiem zabawny, aby przekonać się, co można zrobić za pomocą prostych sztuczek zatrucia wildcardów w Uniksie. Więc w dalszej części możnemy spodziewać się zbioru schludnych hacków na ten temat. Jeśli zastanawiasz się, jak podstawowe narzędzia Uniksa, jak “tar” lub “chown” mogą doprowadzić do kompromitacji systemu – czytaj dalej.
[ czytaj całość… ]

A

dministrator systemu dysponuje kontem o nazwie root, posiadającym wszelkie uprawnienia i możliwość kontroli plików, katalogów, kont użytkowników i sieci. Zarządza on kontami poszczególnych użytkowników, grupami roboczymi i systemem plików. Każde konto otrzymuje swoje uprawnienia – oddzielną nazwę, oddzielne hasło, oddzielnie definiowany dostęp do plików i usług.
[ czytaj całość… ]