T

owarzystwo Historyczne Uniksa (ang. Unix Historical Society) niedawno otrzymało i udostępniło kopię raportu technicznego Bell Labs z 1984 roku autorstwa Jamesa Allena zatytułowanego: „/bin/sh: Największa luka w zabezpieczeniach Uniksa” (ang. /bin/sh: The Biggest Unix Security Loophole). W czasach, gdy powstawał ten raport Unix był jeszcze znakiem towarowym AT&T Bell Laboratories. Z samego abstraktu możemy dowiedzieć się, że wówczas osoby zajmujące się łamaniem zabezpieczeń określało się terminem „crackerzy”. Mieli oni mieć wiele sposobów, aby stać się superużytkownikami w systemie Unix. Jednak autor wyodrębnił dwie główne klasy luk. Klasa pierwsza składała się z wielu tajemnych i trudnych do wykonania „sztuczek”. Druga klasa to jeden, łatwy sposób, z którego każdy mógł skorzystać bez problemu. Cały raport skupił się w głównej mierze na drugiej klasie. W szczególności na prawowitych poleceniach systemu (takich jak: mail, troff itp.), działających z uprawnieniami superużytkownika, które mogły zostać zmuszone do nieumyślnego wykonywania poleceń w powłoce systemowej. W praktyce raport pokazał, jak wiele programów posiadających bit setuid było napisanych w niedbały sposób zapewniając wspomnianemu crackerowi luki, których potrzebował, aby eskalować swoje uprawnienia. Poniżej znajduje się wolne tłumaczenie:
[ czytaj całość… ]

P

orządkując akta w archiwum Kosmopolu natrafiłem na starą wytartą teczkę, wypchaną mnóstwem protokołów i fotografii. Może nie zwróciłbym na nią uwagi, gdyby nie to, że rzuciłem okiem do wnętrza i natrafiłem na słowo GRAWAX…

To mi coś przypominało… Nie wiedziałem jednak, z czym powiązać to słowo; dopiero po przejrzeniu kilku stron maszynopisu przypomniałem sobie, że słyszałem je kiedyś na wykładzie starego Barela, który swego czasu wykładał nam Historię Techniki. Instytut Kosmiki ukończyłem jednak na tyle dawno, aby zapomnieć, co to było.

Zacząłem czytać. To już niestety taka moja nieuleczalna wada: kiedy robię porządki w starych szpargałach, kartotekach czy archiwach, wcześniej czy później natrafiam na coś tak bardzo absorbującego, że godzinami siedzę na podłodze wśród rozrzuconych skoroszytów, segregatorów i teczek, aż przeczytam wszystko od „a” do „z”.
[ czytaj całość… ]

C

zyli jak pod koniec lat 80. kilku niemieckich hackerów zostało złapanych przez tajne służby. Pod koniec dawnej Republiki Federalnej Niemiec ukazała się historia grupy hackerów Karla Kocha (byli nimi członkowie o pseudonimach: Pengo, Pedro, Urmel, DOB i Hagbard), która penetrowała międzynarodowe sieci komputerowe i sprzedawała rosyjskim tajnym służbom (KGB) pirackie oprogramowanie. Jej działalność została podsumowana grubą teczką akt, która miała opisywać szczegółowo ich poczynania, a w nich amerykański system obrony przeciwrakietowej SDI (ang. Strategic Defense Initiative). Była to Strategiczna Inicjatywa Obronna prezydenta USA Ronalda Reagana z 1983 r., będąca ideą utworzenia obrony przeciwrakietowej przeciwko rosyjskiemu zagrożeniu.
[ czytaj całość… ]

W

itajcie w CIA bajce, Mossad zagra na fujarce, NSA nam zaśpiewa, zatańczą dopóki nikt nie podejrzewa… Wyobraźmy sobie scenerię rodu z Atomic Blonde – spiski, morderstwa, szpiegostwo, pieniądze oraz władza. Jednak zamiast tajnej listy agentów świętym graalem jest tutaj program komputerowy o nazwie PROMIS (ang. Prosecutors Management Information System). National Security Agency (NSA) oraz izraelski Mossad z pomocą najwyższych instancji rządowych wykradają go niewielkiej firmie programistycznej Inslaw, Inc.. Dzięki jego zmodyfikowanej wersji tylnymi drzwiami (ang. backdoor) uzyskują dostęp do poufnych baz danych banków, koncernów i urzędów z różnych państw.
[ czytaj całość… ]

B

ellingcat – ujawniamy prawdę w czasach postprawdy jest polskim przekładem publikacji zwartej: We Are Bellingcat: An Intelligence Agency for The People, w której Eliot Higgins opowiada nam swoją historię i historię powstania zespołu dziennikarstwa obywatelskiego. Higgins swoją przygodę zaczął od przeznaczania wycinków prywatnego czasu na prowadzenie własnych śledztw internetowych. Później pojawił się własny blog i pierwsze, szersze analizy. Coraz bardziej wnikając w śledztwa online opierające się na białym wywiadzie Eliot zdecydował się na porzucenie pracy i zajęcie się tym tematem na pełen etat. Powoli profesjonalizując swój warsztat przechodził do coraz bardziej większych spraw współpracując z przypadkowymi ludźmi, którzy byli specjalistami w swoich dziedzinach.

Kreml stosuje strategię dezinformacji oparta na czterech podstawowych metodach: umniejszaniu, wypaczaniu, rozpraszaniu i zastraszaniu.

Jednak fabuła książki to nie tylko geneza powstania „ostrzegawczego dzwoneczka” pod postacią grupy internetowych detektywów. To także raportowe przedstawienie warsztatu jaki został użyty podczas analizy wojny domowej w Syrii, próby zabójstwa Nowiczokiem byłego rosyjskiego agenta GRU – Siergieja Skripala i jego córki, czy sprawa zestrzelenia malezyjskiego samolotu Malaysia Airline (MH17) nad Ukrainą. W książce nie odnajdziemy stricte szczegółów technicznych, ale to nie znaczy, że społeczność Bellingcat się nimi nie dzieli. Wręcz przeciwnie. Ponieważ ideą tego projektu jest nie tylko przeprowadzanie własnych śledztw i analiza różnych faktów z poziomu sieci społecznościowych („Odkrywać”, „Weryfikować”, „Nagłaśniać”). To przede wszystkim dzielenie się technikami i narzędziami, które można wykorzystać w OSINT. Prowadzenie warsztatów na uniwersytetach i uczestnictwo w seminariach organizacji pozarządowych.

Internetu nie da się naprawić, tak samo jak nie da się naprawić świata.

Ponieważ szerzyciele dezinformacji mają dzisiaj do dyspozycji potężne narzędzia niż kiedykolwiek wcześniej autor, książki kładzie też dość duży nacisk na to zagadnienie. W dobie możliwości wprowadzenia szerokiej publiczności w błąd lub graniu na odpowiednich uczuciach grup społecznych niezbędne jest zachowanie dużego dystansu do tego, co czytamy w internecie. Przy analizie publikacji musimy przeprowadzać weryfikację źródła, samego materiału oraz określić dla jakiego środowiska płynie korzyść z takiej publikacji. Ponadto prowadząc dziennikarstwo obywatelskie należy ustalać fakty poprzez obiektywne udokumentowanie kompletnych dowodów i przedstawianie ich w pełnym kontekście. Opisanie ich uczciwie, przejrzyście i bez uprzedzeń kulturowych, czy faworyzowania. W przeciwnym wypadku sami możemy stać się źródłem dezinformacji.

Bellingcat nigdy nie chciał chciał konkurować z wielkimi spółkami medialnymi. Od początku przyświecały nam dwa cele – odnajdywanie dowodów i rozwijanie naszej dziedziny.

Dzisiaj stajemy u progu łączenia tradycyjnych metod śledczych z nowymi technologiami, które okazują się kluczem do zrozumienia wielu działań przestępczych. Prawie wszędzie zostawiamy swoje cyfrowe ślady, jak odciski palców, a każdy z nas może być reporterem wyposażonym tylko w telefon. Dlatego jeśli nie znamy jeszcze dokonań grupy Bellingcat i interesuje nas tematyka białego wywiadu – nie tylko pod względem technicznym, a rzeczowych opisów i wciągających historii pionierskiego dziennikarstwa śledczego – zdecydowanie warto sięgnąć po tę publikację.

Więcej informacji: Bellingcat

H

iszpańska scena lat 90-tych zaczyna się od przesłania: „Cześć, jestem Mave. To, co wam powiem, jest niezwykle ważne. TWOJA PRZYSZŁOŚĆ JEST W ****NIEBEZPIECZEŃSTWIE**** DUŻYM ****NIEBEZPIECZEŃSTWIE****. Dziś rano, 31 stycznia 1996 roku, o 09:00 rano w moim domu pojawiła się policja sądowa, a dokładniej brygada do walki z przestępczością komputerową i **ZAARESZTOWAŁA** mnie. Tak zaczynała się wiadomość, którą Mave wysłał do swoich kolegów z Konspiradores Hacker Klub (KhK), gdy dostąpił „zaszczytu” zostania pierwszym hackerem aresztowanym w Hiszpanii. Oskarżono go o penetrację systemów należących do Uniwersytet Karola III w Madrycie i użycie skradzionej karty w Compuserve, co w tamtych czasach było standardem wśród hackerów. Został złapany z powodu pomyłki: wszedł na kanał czatu pod nadzorem policji, zakładając konto pod swoim prawdziwym nazwiskiem.
[ czytaj całość… ]

L

0pht Heavy Industries (wymawiane „loft”) był kolektywem hackierskim działającym w latach 1992 – 2000, zlokalizowanym w rejonie Bostonu w stanie Massachusetts. L0pht była jedną z pierwszych realnych przestrzeni hackierskich (ang. hackerspace) w USA i pionierem odpowiedzialnego ujawniania błędów. Osławiona grupa zeznawała przed Kongresem USA w 1998 roku na temat „Słabe zabezpieczenia komputerów w rządzie: Czy społeczeństwo jest zagrożone ?” Jeśli spojrzymy na logo grupy to drugi znak w nazwie był pierwotnie zerem z ukośnikiem, symbolem używanym przez stare dalekopisy i niektóre systemy operacyjne w trybie znakowym, oznaczające zero. Jego nazwa online, w tym nazwa domeny to zatem „l0pht” (z zerem, a nie literą O lub Ø).
[ czytaj całość… ]

Dokument Jeffa Orłowskiego opublikowany na platformie Netflix przedstawia jeden z najstarszych typów gatunku horroru – naukowca, który posunął się za daleko. Tym naukowcem są media społecznościowe, a bardziej firmy które je stworzyły. Film prezentuje rzeczywistość, która może wydawać się zbyt kolosalna i abstrakcyjna dla laika. Dlatego zostaje zeskalowana do poziomu codziennego życia rodziny, która jest „nękana” przez rozpraszacze naszych czasów. W celu nadania powagi dla tez stawianych w dokumencie możemy spotkać się z takimi osobami jak: Justin Rosenstein (jeden z współtwórców facebookowego przycisku „lubię to”), Tim Kendall (były dyrektor ds. monetyzacji Facebooka oraz Tim Kendall oraz były szef Pinteresta), Guillaume Chaslot (twórca polecanych video na YouTube), Cathy O’Neil (autorka książki Broń statystycznego rażenia) oraz Tristan Harris (etyk projektowy w Google).
[ czytaj całość… ]

Whatever you do
Don’t tell anyone
– Queens Of The Stone Age – The Lost Art Of Keeping A Secret

Nick Bilton opowiada nam o typowym dwudziestolatku, który studiował fizykę, grał na bębnach, chodził na randki. Równolegle pracował nad życiowym dziełem, które miało mu przynieść sławę. W 2011 roku założył platformę Silk Road – sklep internetowy oferujący łatwy zakup wszystkiego, co nielegalne. Bez względu na to, czy zamówienie dotyczyło heroiny, cyjanku czy nerki, wystarczyło jedno kliknięcie, zaszyfrowana płatność bitcoinami i towar lądował pod drzwiami klienta. Jednak jak zawsze w przypadku czarnego rynku, także Silk Road utonął w jego brutalnej naturze – stając się wirtualnym kartelem, w którym każdy szczur chce odgryźć kawałek sera dla siebie.
[ czytaj całość… ]

T

he Secret History of Hacking to film dokumentalny z 2001 roku, który koncentruje się na phreakingu, hackingu oraz inżynierii społecznej, które miały swój rozkwit w latach 70. i 90. Nagrania archiwalne opatrzone są komentarzami osób, które w taki czy inny sposób były ściśle zaangażowane w te sprawy. Film zaczyna się od przeglądu koncepcji wczesnych dni zjawiska phreakingu, w których zawarte są anegdoty o przygodach z telefonami opowiadane przez Johna Drapera oraz Denny Teresiego (dzwonienie dla zabawy do innych państw; inżynieria społeczna na pracownikach firm telefonicznych). Wszystko zaczęło się od rozwoju linii telefonicznych i wykonywania darmowych rozmów w czasach gdzie możliwość wykonywania połączeń była luksusem. Wszystko to za pomocą gwizdka z płatków śniadaniowych, umiejętnym gwizdaniu do słuchawki, czy użyciu gadżetu o nazwie blue box.

Druga część filmu w komentarzu Steve’a Wozniaka przechodzi od phreakingu (chociaż Wozniak również brał w nim udział poprzez rekonstrukcję blue boksa Drapera) do hobbistycznego hackowania sprzętu komputerowego. Ukazane są doświadczenia członków klubu komputerowego Homebrew (Homebrew Computer Club), na forum którego wymieniane były pierwsze doświadczenia z osobistymi komputerami takimi jak Altair 8800. To na podstawie eksperymentów z tych spotkań Steve Wozniak stworzył komputer Apple I oraz Apple II udowadniając, że bystra jednostka o innym spojrzeniu może pokonać wielkie korporacje. Hacking odnoszący się do bezpieczeństwa komputerowego oraz inżynierii społecznej dotyczą głównie doświadczeń Kevina Mitnicka. Oprócz jego dokonań w ramach włamań do różnych sieci poruszany jest temat ewolucji internetu: z otwartej sieci, w sieć biznesu, gdzie hackerzy już nie byli mile widziani i określani przez FBI terminem cyberprzestępców. Wzrost obaw społeczeństwa przed phreakowaniem oraz hackowaniem był pompowany głównie przez media. Film WarGames oraz dziennikarskie doniesienia pod postacią artykułów: „Secrets of the Little Blue Box”, czy „Cyberspace’s Most Wanted” tylko napędzały obawy i wymuszały na organach ścigania podejmowanie czasami radykalnych kroków. Poza trzema głównymi bohaterami możemy usłyszeć jeszcze komentarze tych osób: Denny Teresi, Mike Gorman, Steven Levy, Ron Rosenbaum, Paul Loser, Lee Felsenstein, Jim Warren, Johnathan Littman, John Markoff oraz Ken McGuire.

Więcej informacji: Hacker Documentary, The Secret History of Hacking