B

ellingcat – ujawniamy prawdę w czasach postprawdy jest polskim przekładem publikacji zwartej: We Are Bellingcat: An Intelligence Agency for The People, w której Eliot Higgins opowiada nam swoją historię i historię powstania zespołu dziennikarstwa obywatelskiego. Higgins swoją przygodę zaczął od przeznaczania wycinków prywatnego czasu na prowadzenie własnych śledztw internetowych. Później pojawił się własny blog i pierwsze, szersze analizy. Coraz bardziej wnikając w śledztwa online opierające się na białym wywiadzie Eliot zdecydował się na porzucenie pracy i zajęcie się tym tematem na pełen etat. Powoli profesjonalizując swój warsztat przechodził do coraz bardziej większych spraw współpracując z przypadkowymi ludźmi, którzy byli specjalistami w swoich dziedzinach.

Kreml stosuje strategię dezinformacji oparta na czterech podstawowych metodach: umniejszaniu, wypaczaniu, rozpraszaniu i zastraszaniu.

Jednak fabuła książki to nie tylko geneza powstania „ostrzegawczego dzwoneczka” pod postacią grupy internetowych detektywów. To także raportowe przedstawienie warsztatu jaki został użyty podczas analizy wojny domowej w Syrii, próby zabójstwa Nowiczokiem byłego rosyjskiego agenta GRU – Siergieja Skripala i jego córki, czy sprawa zestrzelenia malezyjskiego samolotu Malaysia Airline (MH17) nad Ukrainą. W książce nie odnajdziemy stricte szczegółów technicznych, ale to nie znaczy, że społeczność Bellingcat się nimi nie dzieli. Wręcz przeciwnie. Ponieważ ideą tego projektu jest nie tylko przeprowadzanie własnych śledztw i analiza różnych faktów z poziomu sieci społecznościowych („Odkrywać”, „Weryfikować”, „Nagłaśniać”). To przede wszystkim dzielenie się technikami i narzędziami, które można wykorzystać w OSINT. Prowadzenie warsztatów na uniwersytetach i uczestnictwo w seminariach organizacji pozarządowych.

Internetu nie da się naprawić, tak samo jak nie da się naprawić świata.

Ponieważ szerzyciele dezinformacji mają dzisiaj do dyspozycji potężne narzędzia niż kiedykolwiek wcześniej autor, książki kładzie też dość duży nacisk na to zagadnienie. W dobie możliwości wprowadzenia szerokiej publiczności w błąd lub graniu na odpowiednich uczuciach grup społecznych niezbędne jest zachowanie dużego dystansu do tego, co czytamy w internecie. Przy analizie publikacji musimy przeprowadzać weryfikację źródła, samego materiału oraz określić dla jakiego środowiska płynie korzyść z takiej publikacji. Ponadto prowadząc dziennikarstwo obywatelskie należy ustalać fakty poprzez obiektywne udokumentowanie kompletnych dowodów i przedstawianie ich w pełnym kontekście. Opisanie ich uczciwie, przejrzyście i bez uprzedzeń kulturowych, czy faworyzowania. W przeciwnym wypadku sami możemy stać się źródłem dezinformacji.

Bellingcat nigdy nie chciał chciał konkurować z wielkimi spółkami medialnymi. Od początku przyświecały nam dwa cele – odnajdywanie dowodów i rozwijanie naszej dziedziny.

Dzisiaj stajemy u progu łączenia tradycyjnych metod śledczych z nowymi technologiami, które okazują się kluczem do zrozumienia wielu działań przestępczych. Prawie wszędzie zostawiamy swoje cyfrowe ślady, jak odciski palców, a każdy z nas może być reporterem wyposażonym tylko w telefon. Dlatego jeśli nie znamy jeszcze dokonań grupy Bellingcat i interesuje nas tematyka białego wywiadu – nie tylko pod względem technicznym, a rzeczowych opisów i wciągających historii pionierskiego dziennikarstwa śledczego – zdecydowanie warto sięgnąć po tę publikację.

Więcej informacji: Bellingcat

H

iszpańska scena lat 90-tych zaczyna się od przesłania: „Cześć, jestem Mave. To, co wam powiem, jest niezwykle ważne. TWOJA PRZYSZŁOŚĆ JEST W ****NIEBEZPIECZEŃSTWIE**** DUŻYM ****NIEBEZPIECZEŃSTWIE****. Dziś rano, 31 stycznia 1996 roku, o 09:00 rano w moim domu pojawiła się policja sądowa, a dokładniej brygada do walki z przestępczością komputerową i **ZAARESZTOWAŁA** mnie. Tak zaczynała się wiadomość, którą Mave wysłał do swoich kolegów z Konspiradores Hacker Klub (KhK), gdy dostąpił „zaszczytu” zostania pierwszym hackerem aresztowanym w Hiszpanii. Oskarżono go o penetrację systemów należących do Uniwersytet Karola III w Madrycie i użycie skradzionej karty w Compuserve, co w tamtych czasach było standardem wśród hackerów. Został złapany z powodu pomyłki: wszedł na kanał czatu pod nadzorem policji, zakładając konto pod swoim prawdziwym nazwiskiem.
[ czytaj całość… ]

L

0pht Heavy Industries (wymawiane „loft”) był kolektywem hackierskim działającym w latach 1992 – 2000, zlokalizowanym w rejonie Bostonu w stanie Massachusetts. L0pht była jedną z pierwszych realnych przestrzeni hackierskich (ang. hackerspace) w USA i pionierem odpowiedzialnego ujawniania błędów. Osławiona grupa zeznawała przed Kongresem USA w 1998 roku na temat „Słabe zabezpieczenia komputerów w rządzie: Czy społeczeństwo jest zagrożone ?” Jeśli spojrzymy na logo grupy to drugi znak w nazwie był pierwotnie zerem z ukośnikiem, symbolem używanym przez stare dalekopisy i niektóre systemy operacyjne w trybie znakowym, oznaczające zero. Jego nazwa online, w tym nazwa domeny to zatem „l0pht” (z zerem, a nie literą O lub Ø).
[ czytaj całość… ]

Dokument Jeffa Orłowskiego opublikowany na platformie Netflix przedstawia jeden z najstarszych typów gatunku horroru – naukowca, który posunął się za daleko. Tym naukowcem są media społecznościowe, a bardziej firmy które je stworzyły. Film prezentuje rzeczywistość, która może wydawać się zbyt kolosalna i abstrakcyjna dla laika. Dlatego zostaje zeskalowana do poziomu codziennego życia rodziny, która jest „nękana” przez rozpraszacze naszych czasów. W celu nadania powagi dla tez stawianych w dokumencie możemy spotkać się z takimi osobami jak: Justin Rosenstein (jeden z współtwórców facebookowego przycisku „lubię to”), Tim Kendall (były dyrektor ds. monetyzacji Facebooka oraz Tim Kendall oraz były szef Pinteresta), Guillaume Chaslot (twórca polecanych video na YouTube), Cathy O’Neil (autorka książki Broń statystycznego rażenia) oraz Tristan Harris (etyk projektowy w Google).
[ czytaj całość… ]

Whatever you do
Don’t tell anyone
– Queens Of The Stone Age – The Lost Art Of Keeping A Secret

Nick Bilton opowiada nam o typowym dwudziestolatku, który studiował fizykę, grał na bębnach, chodził na randki. Równolegle pracował nad życiowym dziełem, które miało mu przynieść sławę. W 2011 roku założył platformę Silk Road – sklep internetowy oferujący łatwy zakup wszystkiego, co nielegalne. Bez względu na to, czy zamówienie dotyczyło heroiny, cyjanku czy nerki, wystarczyło jedno kliknięcie, zaszyfrowana płatność bitcoinami i towar lądował pod drzwiami klienta. Jednak jak zawsze w przypadku czarnego rynku, także Silk Road utonął w jego brutalnej naturze – stając się wirtualnym kartelem, w którym każdy szczur chce odgryźć kawałek sera dla siebie.
[ czytaj całość… ]

T

he Secret History of Hacking to film dokumentalny z 2001 roku, który koncentruje się na phreakingu, hackingu oraz inżynierii społecznej, które miały swój rozkwit w latach 70. i 90. Nagrania archiwalne opatrzone są komentarzami osób, które w taki czy inny sposób były ściśle zaangażowane w te sprawy. Film zaczyna się od przeglądu koncepcji wczesnych dni zjawiska phreakingu, w których zawarte są anegdoty o przygodach z telefonami opowiadane przez Johna Drapera oraz Denny Teresiego (dzwonienie dla zabawy do innych państw; inżynieria społeczna na pracownikach firm telefonicznych). Wszystko zaczęło się od rozwoju linii telefonicznych i wykonywania darmowych rozmów w czasach gdzie możliwość wykonywania połączeń była luksusem. Wszystko to za pomocą gwizdka z płatków śniadaniowych, umiejętnym gwizdaniu do słuchawki, czy użyciu gadżetu o nazwie blue box.

Druga część filmu w komentarzu Steve’a Wozniaka przechodzi od phreakingu (chociaż Wozniak również brał w nim udział poprzez rekonstrukcję blue boksa Drapera) do hobbistycznego hackowania sprzętu komputerowego. Ukazane są doświadczenia członków klubu komputerowego Homebrew (Homebrew Computer Club), na forum którego wymieniane były pierwsze doświadczenia z osobistymi komputerami takimi jak Altair 8800. To na podstawie eksperymentów z tych spotkań Steve Wozniak stworzył komputer Apple I oraz Apple II udowadniając, że bystra jednostka o innym spojrzeniu może pokonać wielkie korporacje. Hacking odnoszący się do bezpieczeństwa komputerowego oraz inżynierii społecznej dotyczą głównie doświadczeń Kevina Mitnicka. Oprócz jego dokonań w ramach włamań do różnych sieci poruszany jest temat ewolucji internetu: z otwartej sieci, w sieć biznesu, gdzie hackerzy już nie byli mile widziani i określani przez FBI terminem cyberprzestępców. Wzrost obaw społeczeństwa przed phreakowaniem oraz hackowaniem był pompowany głównie przez media. Film WarGames oraz dziennikarskie doniesienia pod postacią artykułów: „Secrets of the Little Blue Box”, czy „Cyberspace’s Most Wanted” tylko napędzały obawy i wymuszały na organach ścigania podejmowanie czasami radykalnych kroków. Poza trzema głównymi bohaterami możemy usłyszeć jeszcze komentarze tych osób: Denny Teresi, Mike Gorman, Steven Levy, Ron Rosenbaum, Paul Loser, Lee Felsenstein, Jim Warren, Johnathan Littman, John Markoff oraz Ken McGuire.

Więcej informacji: Hacker Documentary, The Secret History of Hacking

3

9 letnie hasło Kena Thompsona – współtwórcy systemu operacyjnego Unix zostało w końcu złamane. Stworzone na systemie opartym na BSD – jednej z oryginalnych wersji systemu Unix, która była wtedy używana przez różnych pionierów informatyki. W 2014 r. programistka Leah Neukirchen zauważył interesujący plik /etc/passwd w publicznie dostępnym drzewie kodu źródłowego historycznej, trzeciej wersji BSD. Zawiera on zahashowane hasła należące do ponad dwudziestu luminarzy uniksowych, którzy pracowali nad rozwojem Uniksa, w tym: Dennis Ritchie, Stephen R. Bourne, Ken Thompson, Eric Schmidt, Stuart Feldman i Bian W. Kernighan.
[ czytaj całość… ]

S

kryptowy Dzieciak (ang. script kiddie) lub skrypciak (ang. s’kiddie) – termin pochodzi prawdopodobnie z roku 1994, ale pierwszy publiczny rekord pochodzi z 1996 r. Natomiast jego pierwotne znaczenie wywodzi się z innego słowa używanego w latach 80’tych.
[ czytaj całość… ]

Publikacja jest bardzo dobrą ilustracją „crime industry” obserwowanego na przykładzie forów Polish Board & Market (PBM), ToRepublic, a także Polskiej Ukrytej Wiki (PUW). Autor nie ogranicza się wyłącznie do przedstawienia i skomentowania wybranych treści, ale przede wszystkim stara się dokonać analizy skutków prawnych grożących ich twórcom i użytkownikom. Formułuje interesującą koncepcję grupy cyberprzestępczej złożonej z rdzenia (core criminal group) oraz reszty wierzącej w swój indywidualny charakter udziału (organised criminal network), wraz z jej czteropoziomową strukturą. Swoje rozważania prawne dotyczące udziału w zorganizowanej grupie lub związku przestępczym, podżegania, pomocnictwa i publicznego nawoływania do popełnienia przestępstwa opiera na bogatej literaturze i przykładach z polskojęzycznego darknetu oraz orzecznictwa amerykańskiego.

– z recenzji dr hab. inż. Jerzego Kosińskiego, prof. WSPol
[ czytaj całość… ]

N

a wstępnie pragnę zaznaczyć, że wpis ten w żadnym wypadku nie ma na celu dyskredytacji żadnej oficjalnej informacji, ani postawy prezentowanej przez opisane firmy, ani serwisy informacyjne. Jest po prostu innym spojrzeniem; luźną myślą, która powstała na skutek obserwacji zjawiska wygenerowanego przez opisane zdarzenie.
[ czytaj całość… ]