Usługi skracania adresów URL istnieją od dawna. Wikipedia datuje je na rok 2000. Dzięki mediom społecznościowym i komunikatorom usługi skracania adresów są teraz bardziej przydatne niż kiedykolwiek. Bazując na ułomności ludzkiej pamięci pozwalają nam zapamiętać krótkie adresy zamiast długich wierszy. Skrócona “część” działa jak unikalny klucz, który serwer może użyć do przekierowania żądania do wybranego, końcowego adresu URL. Istnieją różne metody przekierowania przeglądarki z adresu URL na inny. Większość z nich zwykle opiera się na nagłówku HTTP przy pomocy kodów 301 (Moved Permanently), 302 (Found), 307 (Temporary Redirect), czy 308 (Permanent Redirect). Niezależnie od kodu miejsce docelowe przekierowania jest zwykle zakodowane w polu nagłówka: Location. Bazując na tej informacji możemy sprawdzić większość skróconych adresów za pomocą polecenia curl:

curl -svI $SKRÓCONY_URL --max-redirs 0 \
--user-agent "Googlebot/2.1 (+http://www.google.com)" 2>&1 | grep -i location

Jednak sam proces przekierowania to nie jedyna rzecz, która ma miejsce, gdy nasza przeglądarka trafia na serwer skracarki. Pozostawiamy również wpis w logach ze swoim odciskiem palca zawierającym adres IP, nazwę aplikacji klienckiej i wszystko to, co przeglądarka akceptuje, aby przekazać serwerowi. Te wszystkie rzeczy poszerzają możliwości skracania adresów URL i pomagają zespołom marketingu, SEO i innym “szpiegować” (pozyskiwać dość szczegółowe informacje analityczne) klientów z nich korzystających. A jeszcze gorzej, jeśli za ich pomocą przekazujemy poufne informacje.