R

óżne formaty binarne (ang. Miscellaneous Binary Format) to mechanizm jądra Linuksa, który umożliwia systemowi rozpoznawanie i uruchamianie dowolnych formatów plików wykonywalnych za pomocą określonych programów w przestrzeni użytkownika, takich jak: interpretery, emulatory lub maszyny wirtualne. Głównym celem BINFMT_MISC jest rozszerzenie zdolności jądra do interpretowania, jak należy uruchomić dany plik, który nie jest natywnym formatem ELF (ang. Executable and Linkable Format) Linuksa. Użytkownik (z uprawnieniami administratora) może zarejestrować nowy format binarny w określonej ścieżce wirtualnego systemu plików procfs. Rejestracja polega na zdefiniowaniu kryteriów dopasowania plików, które mogą opierać się na: magicznych bajtach (ang. magic bytes) – sekwencji bajtów na początku pliku, które są charakterystyczne dla danego formatu; rozszerzeniu nazwy pliku – na przykład: .py, .sh, .pl itd. W ten sposób użytkownik może po prostu wpisać nazwę pliku, np. skrypt.py, a jądro automatycznie rozpozna jego format i przekaże go do odpowiedniego interpretera, tak jakby był natywnym plikiem wykonywalnym Linuksa (a skrypt nie musi nawet posiadać wewnątrz siebie definicji shebang).
[ czytaj całość… ]

P

oniżej zaprezentuje, jak za pomocą polecenia mount ukryć dowolny proces w systemie przed takim poleceniem jak np. ps. Dokonamy tego dzięki funkcji bind. Klasyczne montowanie tworzy widok urządzenia pamięci masowej jako drzewa katalogów. Funkcja bind zamiast tego pobiera istniejące drzewo katalogów i replikuje je w innym punkcie. Montując katalog w ten sposób możemy myśleć o montowaniu jak o aliasie do innej ścieżki. Katalogi i pliki w są takie same jak w oryginale. Każda modyfikacja po jednej stronie jest natychmiast odzwierciedlana po drugiej stronie, ponieważ oba widoki przedstawiają te same dane. Na przykład, kiedy powiążemy katalog /tmp/narf z /tmp/nfsec, oba będą odwoływać się do tych samych danych:
[ czytaj całość… ]

W

historii rozwoju Linuksa znalazło się kilka sposobów na obejście ograniczeń montowania przez atakującego. Najprostszy był możliwy w Linuksie przed 2.4.25 / 2.6.0, gdzie opcję noexec można było ominąć używając /lib/ld-linux.so do wykonywania plików binarnych znajdujących się w ścieżkach takich systemów plików:
[ czytaj całość… ]

W

trakcie instalacji systemu Linux zostajemy poproszeni o dokonanie podziału dysku twardego na partycje. Niektóre dystrybucje Linuksa oferują nawet automatyczne ich przydzielanie. Ilość tych partycji może wpłynąć na poziom bezpieczeństwa systemu. Dlatego rezygnując z automatyzacji tego procesu jesteśmy w stanie własnoręcznie przystosować dysk do bezpieczeństwa instalowanego systemu.
[ czytaj całość… ]