W

systemie Linux wszystko jest plikiem. W celu uruchomienia programu w tym systemie musi on istnieć jako plik i być dostępny w jakiś sposób przez hierarchię systemu plików (tak właśnie działa execve() wykonując program, do którego odnosi się ścieżka dostępu). Plik ten może znajdować się na dysku lub w pamięci (tmpfs), ale nadal potrzebujemy ścieżki do pliku. Dzięki temu bardzo łatwo jest kontrolować, co jest uruchamiane w systemie Linux i ułatwia to wykrywanie zagrożeń oraz narzędzi atakujących. Pomaga to też w nakładaniu opowiednich praw dostępu i polityk kontroli dostępu zapobiegając nieuprzywilejowanym użytkownikom umieszczać i wykonywać pliki gdziekolwiek. Jednak technika użyta w DDexec nie uruchamia nowego procesu w danej ścieżce, ale przejmuje już istniejący.
[ czytaj całość… ]

W

historii rozwoju Linuksa znalazło się kilka sposobów na obejście ograniczeń montowania przez atakującego. Najprostszy był możliwy w Linuksie przed 2.4.25 / 2.6.0, gdzie opcję noexec można było ominąć używając /lib/ld-linux.so do wykonywania plików binarnych znajdujących się w ścieżkach takich systemów plików:
[ czytaj całość… ]

W poprzedniej części omówiliśmy niebezpieczeństwo przyznawania podwyższonych uprawnień do programów, które posiadają możliwość uruchamiania powłoki systemowej. Zanim przejdziemy do kolejnego problemu poleceń wykonywanych za pomocą sudo wróćmy jeszcze na chwilę do programu less. Dopełniając poprzedni wpis warto nadmienić, że umożliwia on również uruchomienie innych zewnętrznych programów np. edytora za pomocą polecenia “v”
[ czytaj całość… ]

W

trakcie instalacji systemu Linux zostajemy poproszeni o dokonanie podziału dysku twardego na partycje. Niektóre dystrybucje Linuksa oferują nawet automatyczne ich przydzielanie. Ilość tych partycji może wpłynąć na poziom bezpieczeństwa systemu. Dlatego rezygnując z automatyzacji tego procesu jesteśmy w stanie własnoręcznie przystosować dysk do bezpieczeństwa instalowanego systemu.
[ czytaj całość… ]