O

d strony inżynierii detekcji warto wykrywać różnego rodzaju dziwne nagłówki aplikacji klienckich (ang. User-Agent) w sieci firmowej np. te należące do Kali lub Raspbian. Z kolei od strony ofensywnej czasami może być konieczna zmiana wartości User-Agent, gdy nie chcemy ujawniać, że używamy konkretnej wersji menadżera pakietów APT (ang. Advanced Packaging Tool) np. gdy wykonujemy pentesty w otoczeniu systemów Windows. Domyślnie system Ubuntu używa tej aplikacji klienckiej przy korzystaniu z polecenia apt:

GET /ubuntu/dists/jammy-security/InRelease HTTP/1.1
Host: pl.archive.ubuntu.com
Cache-Control: max-age=0
Accept: text/*
Range: bytes=24857081-
If-Range: Mon, 25 Mar 2024 21:47:13 GMT
User-Agent: Debian APT-HTTP/1.3 (2.4.11) non-interactive

W celu zmiany tej wartości możemy dodać następujący wpis do pliku /etc/apt/apt.conf.d/77user-agent:

Acquire
{
  http::User-Agent "Mozilla/5.0 (Macintosh; Intel Mac OS X 10_15_7) AppleWebKit/537.36
                    (KHTML, like Gecko) Chrome/123.0.0.0 Safari/537.36";
};
Acquire::http::User-Agent-Non-Interactive "false";

Pierwszy wpis zmienia wartość Debian APT-HTTP/1.3 (2.4.11) drugi usuwa sufix: non-interactive:

GET /ubuntu/dists/jammy-security/InRelease HTTP/1.1
Host: pl.archive.ubuntu.com
Cache-Control: max-age=0
Accept: text/*
Range: bytes=110351-
If-Range: Tue, 26 Mar 2024 16:42:16 GMT
User-Agent: Mozilla/5.0 (Macintosh; Intel Mac OS X 10_15_7) AppleWebKit/537.36 
(KHTML, like Gecko) Chrome/123.0.0.0 Safari/537.36

Wartość na którą ustawimy User-Agent powinna odzwierciedlać aktualne wersje przeglądarek – nie ustawiajmy zbyt starych wersji lub platformy (np. mobilnej), która w danej sieci nie będzie miała żadnego sensu. Możemy skorzystać z odpowiedniej strony, aby zapoznać się z bieżącym przykładem swojej przeglądarki. W tak przygotowanym systemie powinniśmy również wyłączyć aktualizowanie pakietów (ręczne i automatyczne), ponieważ monitoring ruchu sieciowego może z łatwością wyłapać trafienia do adresów kali.org oraz raspbian.org.

Więcej informacji: List of User Agents strings, Changing apt’s User-Agent string, Configuration file for APT

I

taka jest brzydka prawda. W serwisie IntelTechniques został opublikowany tekst ostrzegający swoich czytelników i użytkowników systemu Ubuntu przed subskrybowaniem usługi Ubuntu Pro. Powierzchowne użytkowanie tego systemu doprowadziło redakcję do fałszywego przekonania, że standardowe oprogramowanie zainstalowane przy użyciu polecenia apt jest „aktualne” i „bezpieczne” pomimo wyświetlania ostrzeżeń dotyczących o dostępnych pakietach aktualizujących ich bezpieczeństwo. Cytat z ich publikacji:

[Wyszczególnione pakiety Ubuntu] „w dostępnej wersji” to dokładnie ten sam produkt, co aktualnie zainstalowane oprogramowanie. Ta aktualizacja nic nie wnosi.

Do całej dyskusji, która rozwinęła się w serwisie HackerNews odniósł się jeden z programistów o imieniu Alex tłumacząc, że to stwierdzenie odzwierciedla szersze nieporozumienie dotyczące aktualnego zarządzania pakietami w systemie Ubuntu. W skrócie można powiedzieć, że problem pojawia się, gdy włączymy repozytorium universe w dystrybucji typu LTS (Long Term Support – typ specjalnych wydań systemu Ubuntu o przedłużonym okresie wsparcia), co może narazić nas na problemy związane z bezpieczeństwem chyba, że jesteśmy zainteresowani subskrypcją usługi „Pro”.
[ czytaj całość… ]

K

olejnym pakietem (obok base-files), który wysyła informacje o naszym serwerze do firmy Ubuntu jest pollinate. Jest to klient, który łączy się z conajmniej jednym serwerem Pollen (entropia-jako-usułga) za pośrednictwem zaszyfrowanego (HTTPS) lub nie (HTTP) protokołu i pobiera losowe ziarno. Jest to szczególnie przydatne przy pierwszym uruchomieniu obrazów w chmurze i na maszynach wirtualnych, aby zainicjować systemowy generator liczb losowych. Może być również używany na fizycznych maszynach, aby uzupełniać nastawienie pseudogeneratora liczb losowych. Sprawdźmy, co jest wysyłane do serwerów entropy.ubuntu.com, które są wpisane w standardowej konfiguracji tego programu:

sudo su - pollinate -s /bin/bash
pollinate --print-user-agent

[ czytaj całość… ]

S

ysdiagnose to narzędzie, które znajduje się na większości urządzeń z systemem macOS i iOS. Służy ono do zbierania informacji diagnostycznych dotyczących całego systemu. Obecna wersja – 3.0 zbiera duże ilości danych z szerokiej gamy lokalizacji w systemie. Mogą one być przydatne w informatyce śledczej komputera prowadzonej na żywo. W przypadku poszukiwań złośliwego oprogramowania przechwycone dane mogą pomóc w zidentyfikowaniu zainfekowanego pliku binarnego; mechanizmu persystencji (gdy złośliwe oprogramowanie uzyska dostęp do systemu, często chce zostać tam przez długi czas opracowując metody pozwalające na jego powrót po restarcie systemu; jeśli mechanizm persystencji jest wystarczająco unikalny, może nawet służyć jako świetny sposób na określenie cechy charakterystycznej danego złośliwego oprogramowania) lub połączeń do C2 (serwery Command and Control – nazywane również C&C odnoszą się do sposobu, w jaki atakujący komunikują się i sprawują kontrolę nad zainfekowanym systemem; po zainfekowaniu systemu większość złośliwego oprogramowania komunikuje się z serwerem kontrolowanym przez atakującego, aby przyjmować polecenia, pobierać dodatkowe komponenty lub wykradać informacje).
[ czytaj całość… ]

Z

nalezienie tylnego wejścia (ang. backdoor) uruchomionego w systemie Linux nie zawsze może być trywialne. Tylne furtki służą do interakcji atakującego z hostem w czasie rzeczywistym i są konsekwencją / kolejnym krokiem włamania do systemu. Sposród różnych backdoorów, które można wykorzystać w środowisku *nix jest bardzo dobrze znany bindshell, czyli powłoka, która nasłuchuje na określonym porcie TCP/IP. Uruchomi ona wszystko, co zostanie wysłane do tego portu i odpowie danymi wyjściowymi z przesłanych poleceń. Jej wariantem jest odwrócona powłoka (ang. reverse shell), ponieważ zamiast łączenia się atakującego z ofiarą, napastnik powoduje (np. poprzez podatną webaplikację), że to system ofiary łączy się do niego z powrotem. Dlaczego to takie ważne? Ponieważ większość funkcji filtrowania sieci jest skonfigurowana tak, aby szczegółowo blokować ruch przychodzący z internetu. Jednak bardzo często ruch wychodzący jest nieograniczony lub znacznie mniej filtrowany. Dlatego odwrócony bindshell jest świetnym sposobem na przeskakiwanie zapór ogniowych i innych mechanizmów ochrony.
[ czytaj całość… ]

W

yobraźmy sobie taki scenariusz – jesteś członkiem zespołu Red Team, który ma kompetencje w zakresie systemu Linux. Twoim zadaniem jest opracowanie ćwiczenia, w którym musisz zachować dostęp do skompromitowanego systemu przez jak najdłuższy czas. Posiadając uprawnienia administratora myślisz o dodaniu jakiegoś zadania w cron lub innej klasycznej lokalizacji (np. rc.local), ale wiesz że Blue Team je systematycznie sprawdza. Przez chwilę myślisz o doczepieniu tylnej furki jakieś binarce, tylko problem w tym, że dostęp ma być utrzymany jak najdłużej, a skompromitowana maszyna jest ustawiona na regularną aktualizację łatek bezpieczeństwa, więc wszelkie pliki wykonawcze lub inne krytyczne komponenty systemu mogą zostać nadpisane wersjami domyślnymi.
[ czytaj całość… ]

F

irma OVH stworzyła modułowy framework napisany głównie w języku powłoki bash, który za pomocą skryptów sprawdza rekomendacje z CIS (ang. Center for Internet Security) dla systemu Debian w wersji 9/10. Zgodnie z filozofią „zjedz własną karmę dla psa” (ang. eat your own dog food), która opisuje wykorzystywanie własnych produktów lub usług do swoich, wewnętrznych działań firmowych – projekt ten jest wykorzystywany do hartowania systemów OVH, które mają spełniać standard PCI DSS (ang. Payment Card Industry Data Security Standard). Na postawie tego projektu powstał również inny o nazwie harbian-audit, który rozszerzył działanie o wytyczne z STIG (ang. Security Technical Implementation Guide) dla systemu CentOS 8 oraz Ubuntu 16.04. Możemy w nim również znaleźć autorskie wytyczne stworzone przez społeczność HardenedLinux.

Zespół badawczy Qualys odkrył lukę przepełnienia sterty w sudo – prawie wszechobecnym narzędziu dostępnym w głównych systemach operacyjnych typu *nix. Każdy nieuprzywilejowany użytkownik posiadający dostęp do powłoki systemowej może uzyskać uprawnienia administratora (root) na hoście, którego dotyczy luka (przy domyślnej konfiguracji sudo). Sudo to potężne narzędzie, które jest zawarte w większości, jeśli nie we wszystkich systemach operacyjnych na systemach Unix i Linux. Umożliwia użytkownikom uruchamianie programów z uprawnieniami innego użytkownika. Luka sama w sobie ukrywała się na widoku prawie od 10 lat. W lipcu 2011 roku została wprowadzona zmiana (commit 8255ed69) i dotyczy ona wszystkich starszych wersji od 1.8.2 do 1.8.31p2 oraz wszystkich stabilnych wersji od 1.9.0 do 1.9.5p1 w ich domyślnej konfiguracji.
[ czytaj całość… ]

while read x; do echo -e "$x\n`aptitude why $x`" | grep 'Manually installed' -B1 |\
grep -v '^Manually installed\|^--'; done <<< $(apt-mark showmanual)

A

ppArmor to system obowiązkowej kontroli dostępu (ang. Mandatory Access Control – MAC), który jest rozszerzeniem jądra (ang. Linux Security Modules – LSM) w celu ograniczenia programów do określonego zestawu zasobów. Model bezpieczeństwa AppArmor polega na przywiązywaniu atrybutów kontroli dostępów z programami, a nie z użytkownikami. Ograniczenia są obsługiwane za pomocą profili ładowanych do jądra – najczęściej podczas rozruchu systemu. Profile posiadają zazwyczaj dwa tryby pracy: egzekwowania (ang. enforcement) oraz uskarżania (ang. complain). Profile załadowane w trybie egzekwowania zasad spowodują wymuszanie ograniczeń zdefiniowanych w profilu, a także zgłaszanie prób ich naruszenia za pomocą daemona syslog lub auditd. Profile w trybie składania skarg nie będą egzekwować zasad tylko raportować próby ich naruszenia. Istnieje jeszcze trzeci tryb – audytu (ang. audit), w którym logowane są wszystkie sukcesy i niepowodzenia stosowania zasad z profilu.
[ czytaj całość… ]