W

internecie możemy być właścicielem wielu domen, a w ramach nich rejestrować wiele subdomen. Nasze (sub)domeny mogą być używane do bardzo wielu zastosowań: obsługi strony (aplikacji) internetowej, poczty, serwera plików, serwera DNS, ochrony marki, działalności w wielu krajach itd. Wiele z tych (sub)domen będzie uniwersalna – zawierając pod sobą większość z wymienionych usług, a jeszcze większa ilość (licząc z subdomenami) będzie ukierunkowana na świadczenie konkretnej usługi. Jeśli nasza (sub)domena nie jest przeznaczona do obsługi poczty e-mail, niezależnie od tego, czy jest to poczta przychodząca (chcemy ją odbierać), czy wychodząca (chcemy ją wysyłać), również musimy zadbać o jej prawidłową konfigurację, aby zapobiec wykorzystywaniu tej (sub)domeny do nieuczciwych działań w internecie (czyt. podszywaniu się i wysyłaniu phishingu).
[ czytaj całość… ]

K

ontynuując naszą serię Necronomicon zajmiemy się dzisiaj publicznymi wiaderkami danych, które są umieszczone w chmurze. Bardzo wiele firm i prywatnych osób nadal przeprowadza adopcję chmury publicznej, której flagową usługą jest możliwość taniego przechowywania plików różnej maści. Mimo wielu badań, opracowań i raportów niewielu z tych adeptów zdaje sobie sprawę, że gdy tylko zdecydują się na ustawienie (świadomie lub nie) publicznego dostępu do dowolnego wiaderka (ang. bucket) istnieje duże prawdopodobieństwo, że ich nazwy zostaną odgadnięte, a dane zindeksowane oraz wystawione innym użytkownikom do łatwego przeszukiwania i pobierania. 24 września 2023 roku wyszukiwarka GrayHatWarfare przyznała, że jej baza danych zawiera 416.712 różnych wiaderek danych, 316.00 z S3, 6800.000 z DigitalOcean, 44000 z Google oraz 49.900 otwartych kontenerów z Azure, co daje łącznie 10,4 miliarda publicznie dostępnych plików. Patrząc z perspektywy bezpieczeństwa te wszystkie publiczne magazyny danych zawierają wiele szalonych rzeczy: pliki PST (które można zaimportować do programu Outlook, jako kompletne skrzynki e-mail); paszporty (których zapisywanie jest nielegalne w kilku krajach); certyfikaty urodzin; numery ubezpieczenia społecznego z USA; recepty oraz dane medyczne; rachunki i dane klientów; polisy ubezpieczeniowe; klucze licencyjne; dane dostępowe; klucze dostępowe; tokeny; certyfikaty TLS; pliki konfiguracyjne do narzędzi: WinSCP, FileZilla, Sublime, Menedżery haseł, VPN, Gitlab; Pliki konfiguracyjne PHP…
[ czytaj całość… ]

P

odczas pierwszego łączenia się z wybranym serwerem klient SSH poprosi użytkownika o weryfikację autentyczności tego serwera. Jest to zasada zwana TOFU – Trust On First Use – przy pierwszym połączeniu zakładamy lub weryfikujemy, że jest ono prawidłowe, a jeśli później coś się zmieni w łączności, będzie to podejrzane i wygeneruje ostrzeżenia. Z obserwacji zachowań użytkowników systemów *nix wynika, że wielu z nich po prostu na ślepo odpowiada: "Yes / Tak", nie biorąc pod uwagę potencjalnych zagrożeń bezpieczeństwa. Osoba, która jest w stanie przejąć sieciowo komunikację może przeprowadzić atak man-in-the-middle (MITM) prowadzący do wycieku danych uwierzytelniających lub przejęcia sesji użytkownika. Zgodnie z RFC 4251 istnieje kilka sposobów na weryfikację “odcisku palca” (ang. fingerprint) klucza serwera.
[ czytaj całość… ]

O

d początków informatyki dokładne wykrywanie typów plików miało kluczowe znaczenie przy określaniu sposobu przetwarzania plików. System Linux wyposażony jest w bibliotekę libmagic i narzędzie file, które od ponad 50 lat stanowią de facto standard identyfikacji typów plików. W dzisiejszych czasach przeglądarki internetowe, edytory kodu i niezliczone inne oprogramowanie opiera się na wykrywaniu typu plików w celu podjęcia decyzji o poprawnym przetworzeniu i wyświetleniu zawartości plików. Na przykład nowoczesne edytory kodu wykorzystują wykrywanie typu plików, aby wybrać schemat kolorowania składni, który ma zostać użyty, gdy programista zacznie pisać kod w danym języku.
[ czytaj całość… ]

for i in `echo *.HEIC`; do sips -s format jpeg -s formatOptions best "$i" --out "${i%.*}.jpg"; done;

formatOptions przyjmuje parametry jakości: [low|normal|high|best|<percent>]

B

adacze ds. cyberbezpieczeństwa z firmy Aqua Nautilus zajmującej się bezpieczeństwem rozwiązań chmurowych odkryli słaby punkt wykorzystywania dwóch różnych menadżerów pakietów w dystrybucji Ubuntu. Pakiet command-not-found może zostać użyty do przekazania użytkownikowi systemu informacji, które doprowadzą do rekomendacji zainstalowania złośliwego pakietu. Jak możemy przeczytać w raporcie występuje problem bezpieczeństwa wynikający z interakcji pomiędzy pakietem command-not-found (nie znaleziono polecenia) systemu Ubuntu, a repozytorium pakietów snap.

Wspomniany pakiet dostarcza sugestie dotyczące instalacji pakietów, gdy użytkownicy próbują wykonać dane polecenie w powłoce bash lub zsh, które aktualnie nie jest dostępne w systemie. Problemem jest fakt, że zawiera on rekomendacje zarówno dla pakietów apt, jak i snap. Na przykład, jeśli użytkownik spróbuje uruchomić przestarzałe polecenie: ifconfig, ale nie będzie ono obecne w systemie to zostanie uruchomiona funkcja command_not_found_handle, która zasugeruje instalację pakietu net-tools. Narzędzie korzysta z lokalnej bazy danych znajdującej się w /var/lib/command-not-found/commands.db w celu łączenia poleceń z odpowiadającymi im pakietami apt. Baza ta jest aktualizowana tylko wtedy, gdy aktualizowany jest sam pakiet command-not-found. Natomiast w przypadku pakietów snap opiera się to na poleceniu: snap advise-snap, które odwołuje się do własnej, regularnie aktualizowanej bazy pochodzącej ze sklepu snap. Problem w tym, że wiele nazw pakietów jeśli chodzi o snap nie zostało jeszcze zarezerwowanych / użytych przez tych samych opiekunów pakietów, co w przypadku apt. Dlatego osoba atakująca może przejąć popularną nazwę pakietu apt w snap i stworzyć fikcyjny pakiet wykonujący złośliwy kod na systemie ofiary.

Za przykład został podany pakiet apt: jupyter-notebook, gdzie opiekunowie nie zarezerwowali odpowiedniej nazwy w snap. To przeoczenie pozostawiło atakującemu okazję do przejęcia nazwy i rozprowadzenia złośliwego pakietu o tej samej nazwie. Wydając polecenie o tej samej nazwie możemy zaobserwować, jak pakiet command-not-found sugeruje najpierw pakiet snap, nawet przez oryginalnym pakietem apt. Takie zachowanie może potencjalnie wprowadzić użytkowników w błąd i narazić na atak podobny do tego, jaki znamy z zamieszania w zależnościach pakietów:

agresor@darkstar:~$ jupyter-notebook
Command 'jupyter-notebook' not found, but can be installed with:
sudo snap install jupyter-notebook # version 6.4.9-1ubuntu0.1, or
sudo apt  install jupyter-notebook # version 6.4.8-1ubuntu0.1
See 'snap info jupyter-notebook' for additional versions.

Co więcej, badacze odkryli, że aż 26% powiązanych z pakietami APT (ang. Advanced Package Tool) może być narażonych na podszywanie się pod taką samą nazwę. Dochodzą do tego również ataki typu typosquatting, podczas których atakujący może rejestrować pakiety z błędami typograficznymi (np. ifconfigg / idconfig / ifxonfig zamiast ifconfig). Problemem do zaadresowania jest używanie podwójnego standardu instalacji pakietów w systemie, który ma niespójne bazy oraz sama weryfikacja pakietów dodawanych do sklepu snap, ponieważ atakujący są w stanie naśladować tysiące poleceń z powszechnie używanych pakietów. Luka ta może narazić nie tylko użytkowników Linuksa Ubuntu na zakłócenie łańcucha dostaw pakietów, ale również systemy Windows, które używają WSL.

Więcej informacji: Fake Crypto Apps in Snap, Canonical finds hidden crypto-miners in the Linux Snap app store

P

rzesiąkanie płynu z małych naczyń krwionośnych do otaczających tkanek wymaga natychmiastowego leczenia, aby zapobiec spadkowi ciśnienia krwi i innym poważnym powikłaniom. Identycznie jest w przypadku zespołu podatności o nazwie Leaky Vessels, które wykryto w środowisku wykonawczym kontenerów, w szczególności runC (CVE-2024-21626) oraz w BuildKit (CVE-2024-23651, CVE-2024-23652 i CVE-2024-23653) używanym przez takie projekty jak: Docker, Kubernetes i inne platformy konteneryzacji. Luki te umożliwiają ucieczkę z kontenera, a osobie atakującej, która posiada dostęp do takiego kontenera, wykonanie dowolnego kodu na maszynie hosta, narażając w ten sposób cały system.
[ czytaj całość… ]

Pierwszym sposobem na tworzenie lub usuwanie pliku zaczynającego się od pojedynczego lub podwójnego myślnika jest dodanie ścieżki przed nazwą pliku:

touch ./--hard-to-create
rm ./--hard-to-remove

Drugim sposobem na tworzenie lub usuwanie pliku zaczynającego się od pojedynczego lub podwójnego myślnika jest zasygnalizowanie (--) wydawanemu poleceniu, że następuje koniec procesowania wewnętrznych opcji i wyłączenie interpretacji opcji zaczynających się od myślnika:

touch -- --hard-to-create
rm -- --hard-to-remove

Więcej informacji: How to create, open, find, remove dashed -file_name in Linux, What Does a Double-Dash in Shell Commands Mean?

I

nformację o modułach załadowanych w systemie Linux znajdziemy w kopalni wiedzy o systemie, czyli wirtualnym systemie plików procfs. W celu wyświetlenia aktualnie zarejestrowanych (nie ukrywających się) modułów wystarczy wykonać polecenie: cat /proc/modules. Naszym oczom powinny ukazać się linie zawierające od sześciu do siedmiu kolumn:

x_tables 45056 3 xt_owner,xt_tcpudp,ip6_tables, Live 0xffffffffc044b000

• x_tables – pierwsza kolumna wyświetla tytuł / nazwę modułu,
• 45056 – druga kolumna to wielkość modułu (podana w bajtach) – nie mylić z używaną pamięcią,
• 3 – trzecia kolumna podaje liczbę załadowanych instancji danego modułu – moduł z zerową wartością jest uważany za niezaładowany, a gdy liczba referencyjna modułu jest dodania (różna od zera), zwolnienie go za pomocą rmmod staje się niemożliwe, ponieważ polecenie wyświetli komunikat błędu: rmmod: ERROR: Module x_tables is in use by: xt_tcpudp xt_owner ip6_tables,
• xt_owner,xt_tcpudp,ip6_tables – w czwartej kolumnie znajdują się moduły odwołujące się / zależne, które wymagają tego modułu do swojego funkcjonowania – w przypadku braku odniesień wyświetlany jest znak “-“,
• Live – stan załadowania modułu wyrażony jest w piątej kolumnie, które może przyjmować tylko jedną z wartości: Live (żywy / aktywny), Loading (w trakcie ładowania), Unloading (w trakcie pozbywania się),
• 0xffffffffc044b000 – szósta kolumna wyświetla aktualne przesunięcie pamięci jądra wykorzystywane przez załadowany moduł, co może być przydatne przy procesie debugowania lub profilowania.

W niektórych przypadkach możemy również trafić na wpisy, które będą posiadały siódmą kolumnę – tzw. skażone stany (ang. tainted states) . Kiedyś reprezentowane przez nią symbole znajdowały się w pliku panic.c (aktualnie zostały przeniesione do sekcji dokumentacji kernel.rst):

======  =====  ==============================================================
     1  `(P)`  proprietary module was loaded
     2  `(F)`  module was force loaded
     4  `(S)`  kernel running on an out of specification system
     8  `(R)`  module was force unloaded
    16  `(M)`  processor reported a Machine Check Exception (MCE)
    32  `(B)`  bad page referenced or some unexpected page flags
    64  `(U)`  taint requested by userspace application
   128  `(D)`  kernel died recently, i.e. there was an OOPS or BUG
   256  `(A)`  an ACPI table was overridden by user
   512  `(W)`  kernel issued warning
  1024  `(C)`  staging driver was loaded
  2048  `(I)`  workaround for bug in platform firmware applied
  4096  `(O)`  externally-built ("out-of-tree") module was loaded
  8192  `(E)`  unsigned module was loaded
 16384  `(L)`  soft lockup occurred
 32768  `(K)`  kernel has been live patched
 65536  `(X)`  Auxiliary taint, defined and used by for distros
131072  `(T)`  The kernel was built with the struct randomization plugin
======  =====  ==============================================================

Dlatego, jeśli trafimy na wpis podobny do:

suspicious_module 110592 2 - Live 0xffffffffc0724000 (OE)

Możemy go odczytać, jako załadowanie modułu zewnętrznego (O) – spoza aktualnego drzewa modułów uruchomionego jądra systemu, który w dodatku nie jest podpisany (E). Wszystkie takie “skażone” moduły możemy wyświetlić poprzez polecenie:

grep \(.*\) /proc/modules

Podobnie możemy szukać wyrażenia taint w poleceniu dmesg lub journalctl --dmesg.

Więcej informacji: Tainted kernels, What is OE+ in Linux?, Craig Rowland on Twitter

J

ako zwykły użytkownik czasami mamy ograniczony dostęp do różnych informacji o sprzęcie maszyny fizycznej lub oprogramowaniu stojącego za maszyną wirtualną. Na przykład korzystanie z polecenia dmidecode to sprawdzony sposób na odczytywanie różnych informacji o pamięci RAM w systemach Linux, takich jak numer modelu, prędkość i inne atrybuty. Ale niestety używanie dmidecode jest ograniczone do praw administracyjnych ze względu na konieczność dostępu do /dev/mem. Okazuje się jednak, że istnieje inny, mniej znany sposób na uzyskanie tych samych informacji o wielu komponentach pamięci i nie tylko. Mianowicie podczas procesu uruchamiania w najnowszych dystrybucjach Linuksa udev wyodrębnia informacje DMI i przechowuje je w swojej “bazie danych”. Dlatego uruchomienie polecenia:

udevadm info -e | grep -e MEMORY_DEVICE -e MEMORY_ARRAY

jako zwykły użytkownik doje dostęp do informacji o pamięci DIMM Np.

E: MEMORY_DEVICE_1_FORM_FACTOR=DIMM
E: MEMORY_DEVICE_1_TYPE=DDR4
E: MEMORY_DEVICE_1_SPEED_MTS=2400
E: MEMORY_DEVICE_1_CONFIGURED_SPEED_MTS=2133
E: MEMORY_DEVICE_1_MANUFACTURER=00AD00B300AD
E: MEMORY_DEVICE_1_PART_NUMBER=HMA82GR7AFR8N-UH
E: MEMORY_DEVICE_1_SIZE=17179869184

Widzimy dostęp do informacji: typu, dostawcy, modelu, rozmiaru, szybkości MT/s i innych wskaźników pamięci. W ten sposób uzyskujemy dostęp do informacji w tych obszarach, gdy nie możemy uruchamiać poleceń jako administrator. Polecenie: udevadm info -e daje nam również dostęp do innych informacji DMI, które w przeciwnym razie byłyby zwykle ograniczone do konta root.

Więcej informacji: A Nifty Way To Access Linux Memory/RAM Information