S
hebang (ang. shebang line, bang path) (#!) na początku skryptu jest wymagany, ponieważ informuje jądro systemu operacyjnego (ang. kernel), jakiego interpretara należy użyć do wykonania danego pliku. Gry próbujemy uruchomić plik bezpośrednio (np. ./skrypt.sh), jądro sprawdza pierwsze bajty pliku. Jeśli znajdzie tam sekwencję #!, trakuje resztę linii jako ścieżkę do programu (interpretera), który ma zostać uruchomiony, przekazując mu nazwę skryptu jako argument. Historycznie to powłoka systemowa zajmowała się uruchamianiem skryptów, dopóki nie zostało to zmienione na jądro systemu przez Dennisa Ritche w 1980 roku. Kluczowy jest fakt, że jądro systemu nie przeszukuje zmiennej środowiskowej $PATH podczas obsługi shebang:
agresor@darkstar:~$ echo $PATH
/usr/local/sbin:/usr/local/bin:/usr/sbin:/usr/bin:/sbin:/bin
Zmienna $PATH jest używana przez powłokę (np. bash / dash), gdy wpisujemy dane polecenie (np. ls ), aby znaleźć odpowiedni plik wykonywalny. Uruchamiając polecenie śledzące konkretne wywołanie systemowe np. strace możemy zobaczyć jak wykonywane jest polecenie:
root@darkstar:~# strace -e execve cat /etc/hostname
execve("/usr/bin/cat", ["cat", "/etc/hostname"], 0x7ffdae655db8 /* 15 vars */) = 0
darkstar
+++ exited with 0 +++
Jądro systemu ma już pełną ścieżkę (/usr/bin/cat). Z kolei jeśli spojrzymy na kod źródłowy powłoki dash to w pliku exec.c znajdziemy informację o przeszukiwaniu zmiennej $PATH:
/*
* Do a path search. The variable path (passed by reference) should be
* set to the start of the path before the first call; padvance will update
* this value as it proceeds. Successive calls to padvance will return
* the possible path expansions in sequence. If an option (indicated by
* a percent sign) appears in the path entry then the global variable
* pathopt will be set to point to it; otherwise pathopt will be set to
* NULL.
*
* If magic is 0 then pathopt recognition will be disabled. If magic is
* 1 we shall recognise %builtin/%func. Otherwise we shall accept any
* pathopt.
*/
const char *pathopt;
int padvance_magic(const char **path, const char *name, int magic)
Dlatego jądro systemu, które aktualnie jako pierwsze obsługuje próbę uruchomienia pliku, działa na niższym poziomie i wymaga dokładnej, bezwzględnej (absolutnej) ścieżki do pliku wykonywalnego interpretera (np. /bin/bash, /usr/bin/python3). On, czyli interpreter dalej zajmuje się znalezieniem odpowiedniej ścieżki do programu. Gdybyśmy podali tylko #!bash jako shebang, jądro nie wiedziałoby, gdzie szukać pliku bash (czy jest w /bin, /usr/bin, /usr/local/bin, czy jeszcze gdzieś indziej). W wielu przypadkach możemy także zobaczyć shebang w formie:
#!/usr/bin/env bash
Tutaj pełną ścieżką jest /usr/bin/env. Program env również przeszukuje zmienną $PATH, aby znaleźć pierwszy argument, który mu podano (w tym przypadku: bash). Następnie env uruchamia znaleziony interpreter bash, przekazując mu resztę skryptu. Użycie programu env sprawia również, że skrypt jest bardziej przenośny między różnymi systemami (np. Linux, Unix), na których interpreter bash (lub python itp.) może znajdować się w różnych katalogach, ale program env jest prawie zawsze dostępny pod standardową ścieżką /usr/bin/env.
Więcej informacji: Shebang, env, PATH isn’t real on Linux
Ostatni komentarz :