L

0pht Heavy Industries (wymawiane „loft”) był kolektywem hackierskim działającym w latach 1992 – 2000, zlokalizowanym w rejonie Bostonu w stanie Massachusetts. L0pht była jedną z pierwszych realnych przestrzeni hackierskich (ang. hackerspace) w USA i pionierem odpowiedzialnego ujawniania błędów. Osławiona grupa zeznawała przed Kongresem USA w 1998 roku na temat „Słabe zabezpieczenia komputerów w rządzie: Czy społeczeństwo jest zagrożone ?” Jeśli spojrzymy na logo grupy to drugi znak w nazwie był pierwotnie zerem z ukośnikiem, symbolem używanym przez stare dalekopisy i niektóre systemy operacyjne w trybie znakowym, oznaczające zero. Jego nazwa online, w tym nazwa domeny to zatem „l0pht” (z zerem, a nie literą O lub Ø).
[ czytaj całość… ]

sudo grep -F '(deleted)' /proc/*/maps | grep -E '\s[r\-][w\-]x[sp\-]\s'

– znajdź działające procesy z usuniętymi plikami wykonalnymi.

sudo find /tmp -executable -not -empty -type b,c,f,l,p

– znajdź pliki wykonalne w katalogu /tmp.

sudo grep -a -E '^.{,5}\[' /proc/[0-9]*/cmdline

– znajdź procesy z nawiasami kwadratowymi (używane przez złośliwe oprogramowanie, aby wyglądały jak procesy jądra).

sudo grep -E '\s[r\-][w\-]x[sp\-]\s' /proc/*/maps | awk -F ' ' '{if(length($6)==0){split($1, arr, "/");print arr[3]}}' \
| sort | uniq | xargs -I {} -n 1 bash -c 'cat /proc/{}/cmdline; echo'

– znajdź i wyświetl procesy mające niezmapowane sekcje wykonalne.

Więcej informacji: Ściągawka z informatyki śledczej w wykrywaniu włamań za pomocą linii poleceń Linuksa, Thread with one-liners bash commands to search for malware in a Linux host

W

szyscy znają sudo, prawda? Polecenie to pozwala administratorowi systemu nadać niektórym użytkownikom możliwość uruchamiania wybranych uprzywilejowanych poleceń, jednocześnie rejestrując ich argumenty i wykonanie. Program ten jest instalowany domyślnie prawie we wszystkich dystrybucjach systemu Linux i jest dostępny dla większości komercyjnych systemów Unix – umożliwiając precyzyjne dostosowywanie polityk dostępu. Mimo to nawet administratorzy systemów często wiedzą, że jest to „prefiks”, którego należy użyć przed uruchomieniem polecenia wymagającego uprawnień root nie zdając sobie sprawy z jego prawdziwych możliwości.
[ czytaj całość… ]

W

yobraźmy sobie następujący scenariusz. Wyciekł klucz SSH umożliwiający zalogowanie się do zwykłego konta platformy wdrożeniowej. Był on używany do wdrażania i aktualizacji repozytoriów za pomocą ansible. Umożliwia on zalogowanie się na powłokę systemową grupy serwerów, na której są budowane i uruchamiane kontenery Docker. Samo konto nie posiada żadnych dodatkowych uprawnień ani grup. Zastanówmy się teraz w jaki sposób możemy dokonać eskalacji uprawnień wykorzystując jedną z przestrzeni nazw (ang. namespace) kontenera Docker oraz rozszerzonej możliwości Linuksa (ang. capabilities).
[ czytaj całość… ]

S

erwis NewsBlur 3 godziny po zakończeniu migracji swojej infrastruktury MongoDB na kontenery Docker doświadczył usunięcia danych. Otóż sam serwer miał włączoną zaporę sieciową UFW (ang. Uncomplicated Firewall) z ścisłą listą dozwolonych adresów IP. Co takiego się stało? Otóż okazało się, że decydując się na publikację portu MongoDB na kontenerze – Docker w standardzie robi swoją sztuczkę (znaną od 2014 roku) pod postacią dziury w zaporze otwierając dany port (tutaj: 27017) na świat. Proces ten jest opisany w dokumentacji:

This creates a firewall rule which maps a container port to a port on the Docker host to the outside world.

Wielu użytkowników jest zdziwiona takim zachowaniem – spodziewając się raczej odwrotnej polityki: świadomego włączenia funkcji otwierania portów niż konieczności ich wyłączenia (--iptables=false), czy potrzebę definiowania reguł iptables na poziomie łańcucha mangle, a nie filter. Oczywiście cała ta sytuacja nie tłumaczy uruchomienia niezabezpieczonej bazy NoSQL w kontenerze.

Więcej informacji: How a Docker footgun led to a vandal deleting NewsBlur’s MongoDB database, Docker Network bypasses Firewall, no option to disable

B

ardzo wiele firm utrzymuje repozytoria publicznych projektów na popularnych serwisach takich jak Github oraz Gitlab. Na przykład listę loginów poszczególnych użytkowników w serwisie Github można uzyskać bardzo łatwo – wystarczy odwiedzić adres: https://github.com/orgs/$firma/people.

Plus iterując po poszczególnych projektach: https://github.com/$firma/$projekt/graphs/contributors można zebrać dość dużą ilość unikatowych użytkowników. Gdzie następuje wyciek? Otóż Github używa adresów e-mail powiązanych z kontem Github (można mieć ich więcej niż jeden – a często na jednym koncie łączy się prywatne i firmowe adresy) przy zatwierdzaniu kodu (ang. commit) oraz innych aktywnościach w profilu użytkownika. Kiedy użytkownik zatwierdza kod w publicznym repozytorium jego adres e-mail jest publikowany i staje się publicznie dostępny.
[ czytaj całość… ]

W

ypożyczanie domen (ang. domain borrowing) jest ulepszoną techniką domain fronting. Tą ostatnią można łatwo wykryć jeśli w sieci znajduje się urządzenie deszyfrujące ruch HTTPS i porównuje wartości nagłówków SNI i HOST. Jednak wypożyczanie domen pozwala na ukrywanie ruchu C2 i innej komunikacji za pomocą CDN w celu obejścia zapór sieciowych i systemów IDS. Jak wygląda normalny, niepodejrzany ruch sieciowy, który się monitoruje, ale nie blokuje? Na pewno jest szyfrowany (HTTPS); odnosi się do domen z poprawnymi certyfikatami TLS, które są znane i mają dobrą reputację w sieci; nawet rozszyfrowany wygląda jak poprawny (SNI == HOST); nie jest blokowany ze względu na możliwość utraty generycznego ruchu od dużego gracza w internecie.
[ czytaj całość… ]

Z

nalezienie tylnego wejścia (ang. backdoor) uruchomionego w systemie Linux nie zawsze może być trywialne. Tylne furtki służą do interakcji atakującego z hostem w czasie rzeczywistym i są konsekwencją / kolejnym krokiem włamania do systemu. Sposród różnych backdoorów, które można wykorzystać w środowisku *nix jest bardzo dobrze znany bindshell, czyli powłoka, która nasłuchuje na określonym porcie TCP/IP. Uruchomi ona wszystko, co zostanie wysłane do tego portu i odpowie danymi wyjściowymi z przesłanych poleceń. Jej wariantem jest odwrócona powłoka (ang. reverse shell), ponieważ zamiast łączenia się atakującego z ofiarą, napastnik powoduje (np. poprzez podatną webaplikację), że to system ofiary łączy się do niego z powrotem. Dlaczego to takie ważne? Ponieważ większość funkcji filtrowania sieci jest skonfigurowana tak, aby szczegółowo blokować ruch przychodzący z internetu. Jednak bardzo często ruch wychodzący jest nieograniczony lub znacznie mniej filtrowany. Dlatego odwrócony bindshell jest świetnym sposobem na przeskakiwanie zapór ogniowych i innych mechanizmów ochrony.
[ czytaj całość… ]

K

iedyś zestaw narzędzi dla Microsoft Windows znany pod nazwą SysInternals był przeznaczony tylko dla tego systemu operacyjnego. Od jakiegoś czasu narzędzie do monitorowania procesów o nazwie Process Monitor (znane również jako procmon) jest dostępne dla systemu Linux. Osoby, które chociaż raz pracowały z tym narzędziem na systemie okienek wiedzą, że jest to wygodne narzędzie do przeglądania aktywności wywołań systemowych w czasie rzeczywistym.

Proces instalacji ogranicza się do zarejestrowania repozytorium Microsoftu:

wget -q https://packages.microsoft.com/config/ubuntu/$(lsb_release -rs)/packages-microsoft-prod.deb -O packages-microsoft-prod.deb
sudo dpkg -i packages-microsoft-prod.deb

Oraz wrzuceniu odpowiedniej paczki do systemu:

sudo apt-get update
sudo apt-get install procmon

Samo polecenie interfejsem graficznym przypomina htop. Uruchomienie śledzenia wszystkich procesów i wywołań systemowych w systemie można osiągnąć poprzez uruchomienie:

sudo procmon

Jeśli chcemy na przykład śledzić proces o ID = 20 i tylko wywołania systemowe odczytu, zapisu i otwierania wystarczy przekazać poleceniu składnie:

sudo procmon -p 20 -e read,write,openat

Więcej informacji: ProcMon for Linux, procmon -h

P

hishing korzysta z różnych technik przy rejestracji domen: typosquatting, cybersquatting, punycode, bitsquatting, homoglyph oraz homograph – ponieważ przekonująca nazwa domeny ma kluczowe znaczenie dla powodzenia każdego ataku phishingowego. Użytkownicy często popełniają błąd podczas pisania nazw domenowych – staje się to problemem kiedy klienci docierają do witryny naszej firmy, która ich zdaniem jest prawdziwa, a w rzeczywistości jest złośliwą kopią. W najlepszym przypadku tylko dezorientuje użytkownika, a w najgorszym instaluje złośliwe oprogramowanie i powoduje straty finansowe. Dlatego, jeśli jesteśmy odpowiedzialni za utrzymanie i bezpieczeństwo firmowej witryny – możemy wyszukiwać domeny o podobnych nazwach i sprawdzać, czy domeny te nie rozpowszechniają niebezpiecznych treści za pomocą strony (HTTP) lub poczty (SMTP) pod szyldem naszej firmy.
[ czytaj całość… ]